پلیمرها متشكل از هزاران مونومر متصل به هم هستند كه زنجیره مولكولی بلندی ایجاد می‌کنند. این پلیمرها خوشه‌هایی را در محلول و امولسیون تشكیل داده و هنگامی كه غشایی در سطح لایه‌های زیرین تشكیل می‌دهند، خوشه‌های مولكولی پلیمری به ناچار به سطح متصل می‌شوند. سپس به علت گرما و رطوبتی كه پلیمر در معرض آن است دچار تنش برشی نیز می‌شوند و در نتیجه نیروهای پیوستگی مولكولی ضعیف‌تر می‌گردند.

علاوه بر این، پلیمرها به دلیل ساختار ویسكوالاستیك (دائماً در جهتی حركت می كنند كه به ساختار پایدار ترمودینامیكی برسند) پیوندهای مولكولی ضعیف داشته و اشعه فرابنفش كه منبعی پر انرژی محسوب می‌شود به شبكه پلیمری حمله کرده و رادیكال‌های آزاد ایجاد می‌نماید. رادیكال‌های آزاد همان مراكز واكنش‌پذیر مولكول‌ها می باشند که به راحتی با اكسیژن واكنش داده (اكسید می‌شوند) و باعث تجزیه مولکول می‌شود.

زایكوسیل پس از اجرا روی سطح، با مصالح واکنش داده و شبكه‌ای پلیمری در لایه‌های زیرین مولكولی تشكیل می‌دهد. پلیمر شكل گرفته یک مولكول خطی و دارای زنجیره‌ای طولانی نمی‌باشد بلكه دارای پیوندی عرضی و متقاطع با سطح زیرلایه بوده در نتیجه پلیمر ایجاد شده دارای پیوندهای مولكولی متعددی در سطح است.

سیلوکزان‌ها و سیلیکون‌ها پلیمرهایی هستند که بیشتر با عنوان پلی دی متیل سیلوکزان شناخته می‌شوند. اندازه مولکول این پلیمرها به درجه پلیمریزاسیون آن ها بستگی دارد. معمولا اندازه سیلوکزان‌ها بین ٢٠ تا ۵۰ نانومتر و پلیمرهای سیلیکونی بین ١٠٠ تا ٢٠٠٠ نانومتر و گاهی اوقات بزرگ‌تر می‌باشد.

سیلوکزان‌ها و سیلیکون‌ها بخاطر بزرگی اندازه مولکولشان و ساختار آب‌گریزی که دارند در آب محلول نیستند و بنابراین در حلال‌های هیدروکربنی محلول اند. ساختار منحصر به فرد زایکوسیل آن را محلول در آب می‌کند. با این وجود هنگامی که روی سطح اعمال می شود و با لایه های زیرین پیوند می دهد، ویژگی آب گریزی مولکول بر سطح مسلط شده و باعث ایجاد آب‌گریزی می شود.

حلال‌ها حامل پلیمر هستند (پلیمر های تشکیل دهنده پوشش، سیلوکزان‌ها، سیلیکون ها و...). حلال‌های هیدروکربنی با لایه‌های زیرین معدنی سازگار نیستند. لایه‌های زیرین معدنی بخاطر داشتن گروه‌های OH در سطحشان به شدت قطبی‌اند، در حالی که حلال های هیدروکربنی غیر قطبی می‌باشند.

سیلان‌ها ترکیباتی مونومری هستند و معمولا اندازه مولکول آن‌ها بین 3 تا 6 نانومتر است.

سیلوکزان‌ها پلیمرهایی با وزن مولکولی کم می‌باشند که بیشتر ترکیبات آن‌ها پلی دی متیل سیلوکزان است و اندازه مولکول‌های آن معمولا بین 50 تا 100 نانومتر می‌باشد.

سیلیکون‌ها وزن مولکولی زیادی دارند، که بیشتر ترکیبات آن‌ها از پلی دی متیل سیلوکزان بوده و معمولا اندازه این مولکول‌هایشان به 100 تا 2000 نانومتر و یا بیشتر می‌رسد.

ترکیبات سیلان-سیلوکزان مقدار کمی سیلان دارند، که بیشتر ماده متشکله آن‌ها متیل تری الکوکسی سیلان می باشد. این مولکول به اندازه کافی کوچک است و می‌تواند به داخل منافذ بتن نفوذ کند؛ اما از آن جایی که مقدار سیلان خالص در آن تقریبا کم است، این نفوذ بیش از چند دهم میلی‌متر فراتر نمی‌رود.

محصولات ضدآب‌سازی و آب‌بندی سطوح سیمانی، سنگی و آجری در خانواده سیلیکونی معمولی محلول ٧ الی ١٦ درصد در حلال هیدروکربنی هستند، که به علت شکل‌گیری پوشش پوسته‌ای شفاف روی سطوح اعمال شده (با قطر 1 تا 2 میکرون) تاثیر دانه تسبیحی بهتری ایجاد می‌کند و همین مسئله خود به تجسم بهتر از آب‌بندی کمک می کند و این ذهنیت را بوجود می‌آورد که این عملکرد محصول در بالاترین سطح وجود دارد؛ اما غافل از اینکه این اثر تنها به عنوان یکی از مولفه‌های ضدآب‌سازی مطرح است و نمی‌توان به مساله مانند طول عمر و میزان جذب رطوبت آن را تعمیم داد.

قطرات آب به مراتب بزرگ‌تر از اندازه منافذ موجود در سطوح مصالح سنگی، آجری، سیمانی و .. هستند. بنابراین باید در لایه‌های سطحی باقی بمانند و نتوانند نفوذ کنند. اما با این وجود به دلیل این‌‎که تمام سطوح سیمانی دارای گروه‌های OH (هیدروکسیل) می‌باشند، این گروه‌ها لایه‌های سطحی را بسیار متخلخل کرده و آماده برای جذب بیشتر می‌کنند.

سطوح سیمانی پس از اجرا نیازمند حدودا بین 7 تا 10 روز دوره آبدهی جهت انجام فرآیند هیدرولیز هستند و پس از خشک شدن می‌توان زایکوسیل را روی آن اجرا کرد.

زایکوسیل محصولی نانوفناوریست و به همین دلیل در ریزترین منافذ نانویی سطح می‌تواند نفوذ کند و پس از نفوذ با مولکول‌‎های آن بخش وارد واکنش می‌شود و ماهیت را تغییر می‌دهد. با این توضیح متوجه می شویم که با اضافه شدن زایکوسیل به منفذ به دلیل نانومقیاس بودن آن، همچنان فضای کافی برای تبادل مولکول‌های هوا و بخار (با اندازه 0.18 نانومتر) در منافذ باقی می‌ماند و این قابلیت حفظ می‌شود.

در اجرای زایکوسیل همواره باید به یک موضوع توجه داشته باشید و آن موضوع وجود سطحی که سیلیس داشته باشد و بتواند آب را به خود جذب کند. اگر به هر دلیلی سطح شما جاذب آب نباشد، نمی‌توان از زایکوسیل برای ضدآب کردن آن استفاده کرد؛ چراکه حلال زایکوسیل آب است و بعد از نفوذ به عمق مصالح با آن واکنش می‌دهد و فرآیند ضد آب سازی را تکمیل می‌نماید

سطوح پلاستر سیمانی همانند سطوح بتنی هستند و زایکوسیل به خوبی روی آن‌ها اجرا شده و فرآیند محافظت در برابر نفوذ آب را با حفظ قابلیت تنفس سیمان انجام می‌دهد.

برای اجرای زایکوسیل بایستی سطح مورد نظر کاملا تمیز بوده و از هرگونه لکه و روغن پاک باشد. لکه‌های کپک و رنگ‌های قدیمی نیز باید تمیز شوند.

زایکوسیل دارای ترکیبات واکنش‌پذیر در سطح خود می‌باشد و با سطح لایه‌های زیرین وارد واکنش می‌شود و ماهیت شیمیایی آن را تغییر می‌دهد (تبدیل ویژگی آب‌دوست به آب‌گریز سطح) و اصلاحا به آن عمل کردن می‌گویند و ضدآب‌سازی واکنشی نام دارد.

بتن هنگام به عمل آمدن در حال جذب آب است؛ به این‌صورت که سیمان با آب واکنش داده و سیلیکات‌های کلسیم و آلومینیوم ایجاد می‌کند. بتن معمولی در مدت ٢٨ روز حدودا 90 تا 95 درصد به عمل می آید و برای بقیه فرآیند سفت‌شدگی ممکن است نیاز زمان بیشتری باشد (شاید ١٠ تا ٢٠ سال!).

قبل از هرچیز باید بدانیم که نقاط سیاه روی سطوح خارجی نمای ساختمان اغلب ناشی از باقی‌مانده موجودات کوچک زیستی، مثل قارچ و کپک در سطح می‌باشد. معمولا وقتی سطوح بیرونی نمای ساختمان را در مقیاس ماکرو مورد بررسی قرار می‌دهیم به وضوح به این نکته پی خواهیم برد که این سطوح بسیار متخلل هستند و آب به راحتی می‌تواند داخل این منافذ باقی بماند. در نتیجه، رطوبت مناسب برای تغذیه و رشد قارچ و کپک‎‌ها فراهم می‌شود.

این موجودات زیستی به پایان دوره عمر خود می‌رسند و بقایای زیستی آن‌ها لکه‌های سیاهی را روی نمای ساختمان بوجود می‌آورند. در ادامه این بقایا غذای نسل بعدی می‌شوند و این چرخه آن‌قدر در چند موسم بارانی تکرار می‌شود تا کل سطح را بپوشاند.

مواد ساختمانی که تخلخل بسیاری دارند و امکان نفوذ آب به هسته لایه‌های زیرین را فراهم می کنند، هنگامی که آب از هسته سازه‌ها خارج می‌شود با خود اجزای لایه‌های زیرین را همراه دارد و زمانی‌که آب تبخیر می‌شود بقایایی بر روی سطح لایه‌های زیرین باقی می‌گذارد. بیشتر این مواد شسته شده سفید می باشند و بنابراین لکه‌های سفیدی روی سطح و روی سازه‌های ساختمان (شیشه پنجره‌ها، سازه های چوبی و...) ایجاد می‌کنند. این فرآیند به شوره‌زدگی معروف است.

زایکوسیل ترکیبی مونومریک است و اندازه مولکول آن کمتر از ٦ نانومتر می‌باشد. زایکوسیل می‌تواند به راحتی به همراه حلال خود (آب) به منافذ لایه‌های زیرین وارد شود. مولکول‌ها بخاطر اندازه کوچکی که دارند می‌توانند در میان شاخه‌های منافذ لایه‌های زیرین جریان یابند و بخاطر سازگاری آب با لایه های زیرین، عمل آوری با زایکوسیل در پوشاندن سطح و ایجاد نفوذی عمیق بسیار مؤثر است.

تقریبا تمام مصالحی که معمولا برای ساخت‌وساز ساختمان و ابنیه به کار می‌روند را می‌توان با زایکوسیل به ضدآب کرد. اگر بطور دقیق‌تر بخواهیم بیان کنیم، باید گفت زایکوسیل روی مصالح ساختمانی دارای سیلیس که جاذب آب هستند، قابلیت اجرا دارند.

مقدار مصرف زایکوسیل به میزان جذب آب مصالح و تخلخل آن‌ها بستگی دارد. به این صورت که هرچه جذب آب و تخلخل سطح بیشتر باشد ماده مصرفی شما به همان نسب افزایش پیدا می‌کند. اما بطور عام می‌توان گفت برای ضدآب‌سازی حدودا 40 تا 100 مترمربع، به 1 کیلوگرم زایکوسیل که با 20 لیتر آب قابل شرب محلول می‌کنید (نسبت 1 به 20)، نیاز هست که در این صورت شما 21 لیتر محلول ضدآب سازی دارید.

آزمایش‌های مختلفی برای مشخص کردن سطح ضدآب وجود دارد. آزمایش لوله رایلم آزمونی ساده و غیر مخرب برای سطوح افقی و عمودی است. به این صورت که لوله رایلم به سطح ضدآب متصل می شود و سپس آن را با آب پر می‌نمایند و کاهش سطح آب در مدت ١٠ دقیقه بررسی می‌شود.

اتصالات جزء نسبتا کوچکی از ساختارها هستند که سازه‌های بزرگ را در کنار هم نگه می‌دارند و معمولا زیر فشار بیشتری از سایر قسمت‌های سازه هستند. به خاطر طبیعت متخلخل اجزای اتصالات، آب به راحتی به آن‌ها نفوذ کرده و باعث متورم شدن اتصالات می‌شود و هر زمان که آب از اتصالات خارج شود تورم آن از بین می‌رود. فرآیند ایجاد تورم و از بین رفتن آن تخلخل‌هایی ایجاد می‌کند و باعث ایجاد حفره و ترک می‌گردد.

از منظر این مطلب دو نوع بتن وجود دارد: 1. بتنی که ترک خورده است و 2. بتنی که احتمال ترک خوردن دارد.

هنگامی‌که بتن در شرایط انبساط و انقباض قرار می گیرد (مانند اسفنج) منبسط و منقبض می شود و اگر فشار حاصل از این تغییرات حجم از ظرفیت کششی بتن بیشتر باشد، ترک به‌وجود می آید که این نوع خاص از ترک به ترک انقباضی معروف است.

پاسخ این سوال از بررسی نحوه عملکرد زایکوسیل به دست می‌آید. همان‌طور که قبلا نیز بیان شده است زایکوسیل نانومقیاس است و به واسطه عملکرد واکنشی و نفوذی بودن خود با لایه‌های زیرین سطح پیوند برقرار می‌کند و ساختار شیمیایی آن را عوض می‌نماید. نکته مهم این تغییرات اینست که همه واکنش‌ها و تغییر ویژگی‌ها در مقیاس نانویی (مولکولی) رخ می‌دهند. بنابراین بر عکس ضدآب کردن پوششی قابل مشاهده نیست و تغییری در شرکل ظاهری نهایی بوجود نمی‌آورد.

اکثر مصالح ساختمانی بسیار قطبی هستند و این قطبی بودن بخاطر گروه‌های OH سطح می‌باشد. ذرات خاک هم بسیار قطبی می‌باشند و در سطح خود گروه های OH دارند. وقتی این ذرات ریز به اطراف سطح ساختمان می‌رسند توسط نیروهای قطبی جذب شده و بوسیله این نیروهای جاذبه (پیوندهای هیدروژنی) با سطح پیوند برقرار می‌کنند.

خوردگی میله‌های فولادی فرآیندی الکتروشیمیایی است که در این فرآیند آهن (Fe) اکسید می‌شود و دو الکترون از دست می‌دهد. این دو الکترون به اکسیژن (O) انتقال می‌یابد. آب در بتن عامل انتقال الکترون است و الکترون‌ها را از آهن به اکسیژن منتقل می‌کند و فرآیند خوردگی آغاز می‌گردد. زایکوسیل مانع نفوذ آب به داخل هسته بتن شده و بتن را خشک نگه می‌دارد و مانع فرآیند انتقال الکترون می‌گردد و در نتیجه از خوردگی میلگردهای فولادی داخل بتن جلوگیری می‌شود.

پایداری و ماندگاری اثرات زایکوسیل روی سطوح اجرا شده طبق بررسی و آزمایشات علمی سنجیده شده است و طبق این اطلاعات می‌توان ادعا کرد، زایکوسیل بیش از 20 سال در شرایط نامساعد جوی قابلیت‌های خود را حفظ می‌کند. در ادامه برخی از دلایل این ادعا آورده شده است.

از آنجایی که اجرا نقش کلیدی در کارایی محصول ایفا می کند، گارانتی معمولا از طرف مجری ضدآب‌سازی و آب‌بندی ارائه می گردد. همچنین به خوبی می‌دانیم که عملیات آب‌بندی نمی‌تواند کمبود مهندسی، مواد اولیه یا نحوه ساخت را در یک سازه جبران نماید. لذا در صورت نیاز قرارداد گارانتی مشروط به مشتری پیشنهاد شود.

در نتیجه جذب آب توسط بتن، یک ترک نانویی تبدیل به یک ترک میکرویی و نهایتا ترک قابل مشاهده می‌شود. یک ساختمان باید از روز اول به منظور پرهیز از تخریب زودرس محافظت شود. در دو تا چهار سال نخست ساخت، تعدادی ترک که به دلیل شرینکیج یا انبساط و انقباض حرارتی به وجود می‌آیند، به دو تا سه درصد کل سطح محدود می‌شوند. این ترک‌ها در حالت ایده آل می‌بایست با فناوری اورگانوسیلان زایکوسیل پر شوند (که به عنوان تنها گزینه مطرح می باشد) تا عملیات تعمیراتی خوبی صورت گیرد، در غیر اینصورت در اثر جذب آب، ترک ها طی مرور زمان بازتر می‌شوند.

خیر؛ زایکوسیل را نمی‌توان روی عایق‌های آب بند پوششی مانند ایزوگام‌ها، عایق‌های اپوکسی، عایق سفید و سایر پوشش‌های لایه‌ای ضدآب استفاده کرد.

زایکوسیل برای ضدآب کردن سطوح نیاز دارد تا به آن سطح نفوذ کرده و با مولکول‌های آن واکنش دهد. اما وقتی از پوششی مثل ایزوگام روی سطح استفاده شده است؛ به دلیل اینکه دیگر نمی‌توان به سطح اصلی مصالح رسید، زایکوسیل کارکردی ندارد.

بله. درصورتی که نفوذ آب در سطح به آرامی و با فشار کم باشد (مانند نم و رطوبت) می‌توان از زایکوسیل استفاده کرد و آن را آب‌بند کنیم. به هر حال اگر نفوذ آب با شدت و سرعت باشد (نشتی)، آنگاه باید ترک‌ها را مشخص کرده و به آب‌بندی آن‌ها توجه نمود. در هر دو حالت عملیات ضدآب سازی باید از سمت مثبت انجام شود. 

خیر. گچ به دلیل اینکه سیلیس ندارد، نمی‌تواند با زایکوسیل واکنش دهد و لذا امکان اجرای زایکوسیل روی سطوح گچی نیست.

بله، سوراخ‌هایی به قطر ٣ تا ٥ میلی‌متر هر ١٢ تا ١٥ سانتی‌متر در محیط اتاق با زاویه ٤٥ درجه ایجاد کنید. آن‌ها را تا عمق کافی مثلا ٤ تا ٦ سانتی‌متر در عرض دیوار حفر کنید و در نهایت محلول زایکوسیل 1:20 را درون آن‌ها تزریق کرده تا اشباع شده سپس اجازه دهید کاملا خشک گردد.

زایکوسیل به دلیل اینکه قابلیت تنفس سازه را حفظ می‌کند، نمی‌تواند مقاومت آب‌بندی در شرایط فشار منفی داشته باشد. اما برای انجام عمل آب بندی در فشار منفی سطوح (مانند گود ساختمان‌هایی که دارای نشتی آب از دیواره‌ها به داخل می‌باشد) می‌توان از محصولات مکمل زایکوسیل برای این کار استفاده کرد.

زایکوسیل بصورت کلی طوری طراحی شده است که بتواند در طیف وسیعی از شرایط جوی کره زمین کارایی داشته باشد و خاصیت خود را از دست ندهد (٢٠- تا ١٠٠ درجه سانتی‌گراد). اما عملیات اجرای زایکوسیل باید در دمای بالای 2 درجه سانتی‌گراد صورت پذیرد.

چوب، منسوجات و خیلی از سطوح دیگر دارای گروه های هیدروکسیل (OH) در سطح می‌باشند. در نتیجه زایکوسیل می‌تواند روی سطح چوب ساختار پلیمری تشکیل داده و آن را آب‌گریز نماید.

هر زمان که صحبت از هزینه یک محصول و فناوری به میان می‌آید، معمولا تنها موردی که به ذهن افراد می‌رسد قیمت خرید همان محصول است. اما در حقیقت زمانی که می‌خواهیم آنالیز هزینه کنیم باید پارامترهایی علاوه بر قیمت تمام شده خود محصول را نیز مد نظر بگیریم.

طول عمر، اجرای آسان، مدت زمان اجرا، حمل و نقل محصول، تجهیزات اجرایی، محصولات مکمل اجرایی و هزینه‌های نیروی انسانی اجرایی از جمله موارد بسیار مهم در آنالیز هزینه زایکوسیل و کلا هر محصول در حوزه عایق‌های رطوبتی می‌باشد؛ که شایسته است آن ها را در محاسبات خود در نظر بگیرید و پس از آن متوجه خواهید شد که زایکوسیل در مجموع و نسبت به سایر فناوری ها چقدر به صرفه و دارای مزیت است.

به دلیل سال‌‎ها تجربه استفاده در صدها پروژه بزرگ و کوچک و همچنین نتایج و تاییدیه‌های آزمایشات فراوان بین المللی و فنی؛ با اطمینان کامل می‌گوییم که زایکوسیل امتحان خود را پس داده و عملکرد 100 درصد صحیح از خود نشان می‌دهد. اما ممکن است در بعضی مواقع با افراد و پروژه‌های نا موفق زایکوسیلی نیز مواجه شوید؛ که این عدم موفقیت ناشی از اشتباه در اجرای محصول و یا استفاده بر سطوح ناهمخوان با زایکوسیل است.

حلال زایکوسیل آب است و باید آن را به نسبت 1 به 20 در آب حل کنید و در نهایت روی سطح مورد نظر اجرا کنید. اما باید توجه داشته باشید که آبی که برای محلول‌سازی زایکوسیل استفاده می‌کنید باید قابل شرب باشد. تاکید بر قابل شرب بودن آب به این دلیل است که باید زایکوسیل با آب دارای سختی پایین محلول شود و آبی که قابل شرب باشد معمولا دارای سختی متعادل است.

در فرآیند تولید زایکوسیل از گازهای مضر برای اتمسفر و طبیعت استفاده نمی‌شود، لذا زایکوسیل محصولی دوستدار محیط زیست (Eco Friendly) و بدون خطر است. زایکوسیل را به راحتی می‌توانید در فضای بسته و بدون هیچ‌گونه تجهیزات اضافی (ماسک و ...) استفاده کنید و اطمینان داشته باشید که بخارات ناشی از عملیات ضدآب‌سازی اصلا مضر نیستند.

بهترین زمان مصرف زایکوسیل تا 4 سال پس از تولید است. عبارت "بهترین زمان مصرف" استفاده شد؛ چون زایکوسیل فاسد نمی‌شود اما به مرور مولکول آن با پایه حلال خود واکنش داده و خاصیت خود را بعد از 4 سال به مرور و کم‌کم از دست می‌دهد.

زایکوسیل انحصارا توسط شرکت اکسیرشرق به عنوان نماینده انحصاری صنایع زایدکس هندوستان در سراسر کشور پخش و توزیع می‌شود. اما نمایندگان متعددی در سراسر کشور وجود دارند که خدمات فروش و اجرای زایکوسیل را برای مشتریان ارائه می‌نمایند.

زایکوسیل محصولی از شرکت زایدکس هندوستان می‌باشد. مخترع زایکوسیل دکتر آجای رانکا هستند که پتنت رسمی زایکوسیل را در ایالات متحده آمریکا به ثبت رسانده اند.