زایکوسیل بصورت کلی طوری طراحی شده است که بتواند در طیف وسیعی از شرایط جوی کره زمین کارایی داشته باشد و خاصیت خود را از دست ندهد (٢٠- تا ١٠٠ درجه سانتی‌گراد). اما عملیات اجرای زایکوسیل باید در دمای بالای 2 درجه سانتی‌گراد صورت پذیرد.

حلال زایکوسیل آب است و باید آن را به نسبت 1 به 20 در آب حل کنید و در نهایت روی سطح مورد نظر اجرا کنید. اما باید توجه داشته باشید که آبی که برای محلول‌سازی زایکوسیل استفاده می‌کنید باید قابل شرب باشد. تاکید بر قابل شرب بودن آب به این دلیل است که باید زایکوسیل با آب دارای سختی پایین محلول شود و آبی که قابل شرب باشد معمولا دارای سختی متعادل است.

ترکیبات سیلان-سیلوکزان مقدار کمی سیلان دارند، که بیشتر ماده متشکله آن‌ها متیل تری الکوکسی سیلان می باشد. این مولکول به اندازه کافی کوچک است و می‌تواند به داخل منافذ بتن نفوذ کند؛ اما از آن جایی که مقدار سیلان خالص در آن تقریبا کم است، این نفوذ بیش از چند دهم میلی‌متر فراتر نمی‌رود.

زایکوسیل دارای ترکیبات واکنش‌پذیر در سطح خود می‌باشد و با سطح لایه‌های زیرین وارد واکنش می‌شود و ماهیت شیمیایی آن را تغییر می‌دهد (تبدیل ویژگی آب‌دوست به آب‌گریز سطح) و اصلاحا به آن عمل کردن می‌گویند و ضدآب‌سازی واکنشی نام دارد.

خوردگی میله‌های فولادی فرآیندی الکتروشیمیایی است که در این فرآیند آهن (Fe) اکسید می‌شود و دو الکترون از دست می‌دهد. این دو الکترون به اکسیژن (O) انتقال می‌یابد. آب در بتن عامل انتقال الکترون است و الکترون‌ها را از آهن به اکسیژن منتقل می‌کند و فرآیند خوردگی آغاز می‌گردد. زایکوسیل مانع نفوذ آب به داخل هسته بتن شده و بتن را خشک نگه می‌دارد و مانع فرآیند انتقال الکترون می‌گردد و در نتیجه از خوردگی میلگردهای فولادی داخل بتن جلوگیری می‌شود.